Hedonistyczna adaptacja, czyli o poszukiwaniu szczęścia

Wyczytałam dzisiaj w gazecie o kobiecym zdrowiu (taką to sobie lekturę sprawiłam na dobry początek roku), że w odróżnieniu od wielu innych rzeczy w naszym życiu, na szczęście wpływ ma raczej ilość niż jakość. Brzmi kontrowersyjnie, prawda? Okazuje się jednak, że na nasze poczucie szczęścia największy wpływ mają "chwilówki". Codzienne, małe przyjemności, najlepiej różnorodne, czynią nas szczęśliwszymi niż jedna duża, nawet taka wyczekana i wymarzona. Im więcej, im częściej tym lepiej. Tak naprawdę wszystkie uszczęśliwiają nas tylko na chwilę, bo bardzo szybko przyzwyczajamy się do zmian, zwłaszcza tych pozytywnych. Naukowcy twierdzą, że jesteśmy tak zaprogramowani, że nie możemy długo wytrzymać "na haju" i nazywają to brutalistycznie hedonistyczną adaptacją (podążając tropem tego "poetyckiego" określenia trafiłam na bardzo ciekawy blog Gdybym dorosła, który gorąco Wam polecam)

Dobre słowo, zachód słońca, pierwsza łyżeczka pysznego deseru, fajna piosenka usłyszana w drodze do pracy, pierwszy śnieg, ciasto, które tym razem nie okazało się zakalcem, uśmiech nieznajomego na ulicy, pogłaskanie psa sąsiadów... Jest tyle drobiazgów które poprawiają nam samopoczucie. Wystarczy je zauważać, by częściej czuć się szczęśliwym. A że często w pogoni za czymś większym, ważniejszym, ładniejszym, mądrzejszym, odpowiedniejszym... albo nie wiadomo za czym... umykają nam te drobne klejnociki, to z tym naszym szczęściem różnie to bywa.

Dziś mija rok od kiedy zaczęłam przygodę z blogowaniem. Nigdy o tym nie wspominałam, ale tak naprawdę decyzja o tym, żeby zacząć pisać była inspirowana nie tylko blogami Maszki i Kasi oraz ogródkowymi eksperymentami. Była przede wszystkim kolejnym krokiem w procesie uświadamiania sobie, że jeśli nie znajdę sposobu na to, żeby coś zmienić w szalonym pędzie dni, które niemal w całości wypełniała praca, to na pewno nie doprowadzi mnie to do niczego dobrego. I takie było noworoczne postanowienie na 2014: żyć trochę wolniej, znaleźć odskocznię od pracy i czas na myślenie, dostrzegać zmieniające się pory roku i drobne cuda natury wokół mnie, żyć chwilą, wolniej, tu i teraz... 
Tytuł tego bloga stał się moim mottem i przypominajką. Pisanie nieraz przywracało mnie do pionu, zmieniało bieg moich myśli. Siadałam przed komputerem wkurzona, gotowa wyrzucić z siebie całą nagromadzoną złość, frustrację i stres, ponarzekać i pomarudzić, a kończyłam pisząć o czymś zupełnie innym, będąc myślami już zupełnie gdzie indziej. Jakkolwiek by to nie brzmiało, blogowanie podziałało terapeutycznie. Nie wierzyłam, że ktokolwiek będzie tu zaglądał i nie przypuszczałam że poznam tyle osób, które staną się dla mnie naprawdę ważne. Dziękuję Wam z całego serca, że jesteście i zostawiacie po sobie ślad, za to, czego cały czas się od Was uczę, za mądre rady i ciepłe słowa. Przez te 12 miesięcy, także dzięki Wam, dużo zmieniło się na lepsze.  W tym roku nie będzie postanowień (no może poza tą nauką szycia na maszynie, ale moja mama twierdzi, że na to nie potrzeba całego roku), a tylko jedno marzenie, które ciągle, uparcie nie chce się spełnić. Nie zdradzę jakie, ale proszę trzymajcie kciuki. Może z pomocą Waszej pozytywnej energii w tym roku wreszcie się uda... 

PS. Podobno obcowanie z naturą to jedna z niewielu rzeczy, które nie poddają się hedonistycznej adaptacji. Czyli Chińczycy mieli racje twierdząc: Chcesz być szczęśliwy jeden dzień - upij się, chcesz być szczęśliwy tydzień - ożeń się, chcesz być szczęśliwy całe życie - zostań ogrodnikiem.