Home sweet home

Wróciłam... Wróciłam z podróży i wróciłam na bloga. Tym razem wyjątkowo wybraliśmy się na wakacje w środku lata. Nadal uważam, że nie jest to dobry termin i wakacje najlepsze są wiosną lub jesienią, ale w tym roku nie udało się wyjechać ani w marcu, ani w maju jak planowaliśmy. A ponieważ minęło już trzynaście miesięcy bez urlopu dłuższego niż dwa dni, doczłapaliśmy do tych wakacji resztkami sił. Kiedyś trzeba odpocząć, nabrać dystansu, zmienić perspektywę, dowiedzieć się trochę więcej o sobie i otaczającym nas świecie. A do tego najlepsza jest podróż... Włóczyliśmy się więc z Lubym przez trzy tygodnie po Andaluzji. Na razie jeszcze nie udało nam się wszystkiego rozpakować, ani też przejrzeć półtora tysiąca zdjęć, które miały uwiecznić bogactwo wrażeń, smaków, kolorów, tradycji i skrawków codziennego życia mieszkańców tego pięknego regionu Hiszpanii. Na opowieść o tej podróży trzeba więc będzie chwilkę poczekać.  

Na razie więc przekornie zostawiam was z kilkoma migawkami z tego, co po powrocie zastałam w ogrodzie. Chyba jeszcze nigdy w czasie wakacji nie tęskniłam tak bardzo za domem, a jeszcze bardziej za ogródkiem. Sucha, spalona słońcem Andaluzja uświadomiła mi jakim bogactwem kwiatów, warzyw i owoców możemy się cieszyć w Polsce. Ciągle narzekamy na pogodę i klimat, a naprawdę nie mamy na co narzekać. Ogródkiem pod moją nieobecność opiekowała się pani Zosia i ciągle nie wiem, jak jej się za to odwdzięczę. Myślałam, że po upałach i nawałnicach, które przeszły nad Krakowem zastanę armagedon, a tu wszystko ocalało, jest kolorowo, pachnąco i bzycząco. I pani Zosia zadbała nawet o to, by przekwitłe kwiaty nie szpeciły róży pnącej. Wiem, że pisałam o tym wiele razy, ale bede powtarzać bez końca: mam najlepsze sąsiadki pod słońcem!

Udało mi się uzyskać niebieski kolor dwóch hortensji. Hurra!

Nie dość, że w zimie zrobiłam eksperyment i jej nie okryłam, to jeszcze rośnie w miejscu, gdzie przez pół dnia dociera do niej za dużo słońca. Na jesień będzie przeprowadzka.

 

Róża co prawda przekwitła, ale powojnik Krakowiak dzielnie zajął należne mu miejsce. Bardzo mnie zaskoczył, bo moje powojniki w skrzyniach zupełnie się zmarnowały. U wszystkich po kolei sąsiadów w tym roku też sobie nie radzą.

Sto pięćdziesiąta próba sfotografowania ruchliwego, bzyczącego towarzystwa

Budleja ma już 2,5 m wysokości i jej zapach czuć naprawdę daleko. Na szczęście nie dała się nawałnicy.

A tutaj jeszcze kilka zdjęć sprzed trzech tygodni. Zrobiłam je przed samym wyjazdem. Dziś uwiecznione tu piękności straciły sporo ze swojej urody.

Na koniec rzut oka na warzywnik. Pisałam już, że w tym roku nie jestem nim zachwycona, więc będziemy myśleć o pewnych zmianach. Na zdjęciach jest oczywiście to, co się udało. Warzyw niewiele, ale za to kwiaty dają radę.

 

Groszki trzy tygodnie temu. Dziś już nie ma po nich śladu.

Dynia Marina di Chioggia trzy tygodnie temu. Nie nastawiam się na plony, ale kwiaty mile widziane.

Okazało się, że maczki od bZuzi jednak wykiełkowały i nawet kwitły kiedy mnie nie było. Udało mi się zdążyć zobaczyć ostatni z nich.

 

Nastawiłam się na małe, doniczkowe pomidorki koktajlowe. Po powrocie zastałam w skrzynce metrowe krzaczory.

I jeszcze kolejny gość, który ostatnio nas odwiedza razem z kolegami. Czy ktoś wie co to za jeden?