Dziwne rzeczy dzieją się w Krakowie, czyli halny w pełni

Obudziłam się dziś o czwartej rano, z potwornym bólem głowy. Ci, którzy mnie znają, wiedzą, że jestem raczej typem sowy niż skowronka i w moim przypadku już sam fakt pobudki o takiej godzinie jest mocno podejrzany. Od razu więc wiadomo było, że coś się święci. Po dwóch godzinach bezskutecznych prób ponownego zaśnięcia sięgnęłam po telefon, sprawdziłam wiadomości i wszystko stało się jasne: wieje halny, a do tego jutro pełnia księżyca. Czyli wielka kumulacja. 

O tatrzańskim halnym słyszał każdy, ale pewnie nie wszyscy wiedzą, że kiedy w górach wieje halny, w Krakowie dzieją się dziwne rzeczy. Pogotowie zmaga się z większą niż zwykle liczbą zawałów, szpitale przyjmują więcej porodów, urzędy odnotowują ponadprzeciętną ilość niezwykłych zgłoszeń, a policja dziwnych historii. Do tego krakowianie, krakusi i krakowiacy (to podobno trzy różne grupy mieszkańców grodu Kraka) uskarżają się na skoki ciśnienia, bóle głowy, kołatanie serca, problemy ze snem, rozdrażnienie, nie mówiąc już o tym, że halny wzmaga agresję, pogłębia depresję i przyczynia się do samobójstw. Słowem: same nieszczęścia. 

Sprawa jest zbadana i potwierdzona naukowo, a wszystko to wina gwałtownych zmian ciśnienia i temperatury. Halny ma jednak jedną zaletę nie do przecenienia o tej porze roku - przynosi cudowną pogodę i temperaturę dochodzącą do 20 stopni. I taki właśnie piękny, chciałoby się powiedzieć "letni", dzień przyniósł dzisiaj nad Kraków. Nie mogłam się pohamować w zachwytach patrząc na błękitne niebo bez jednej chmurki i mogąc przez chwilkę wygrzać się w słońcu. Ból głowy to niezbyt wygórowana cena za takie słoneczko w listopadzie. 

Pogoda rozpieszcza nas zresztą od kilku dni. Zaduszki były tak ciepłe, że nie wystarczyły nam wizyty na kilku cmentarzach i wybraliśmy się jeszcze na spacer na Wawel. Okazało się, że skąpany w słońcu dziedziniec ciągle mieni się kolorami ostatnich kwitnących w tym roku kwiatów.

 

Po długim sezonie chorobowym wreszcie zabrałam się za jesienne porządki w ogródku. Udało mi się wsadzić większość cebulek. Tym razem gwiazdami wiosny powinny być niebieskie tulipany i ogromne czosnkowe kule.  Zobaczymy co z tego będzie. Lewkonie, które w zeszłym roku do grudnia obsypane były kwiatami, w tym roku się nie udały. W zeszłym roku siałam je prosto do gruntu, w tym robiłam rozsadę, chuchałam i dmuchałam i nic z tego nie wyszło. Z jakiegoś powodu zakwitła tylko jedna, więc się ich pozbyłam. Palmę pierwszeństwa przejął za to anemon. Jeden jedyny, który został w skrzynce, bo martwiąc się, że przymrozki zrobią im krzywdę prawie wszystkie wykopałam. I to był błąd. Anemon-cudo nie tylko nic sobie nie robi z przymrozków, ale nadal kwitnie jak zaczarowany. Non stop od kilku miesięcy.

Tak wyglądał dzisiaj

Zanim przymrozki narobiły spustoszenia (czyli zmusiły mnie do pożegnania z daliami), w ogródku pojawiło się kilka miłych i zaskakujących niespodzianek.

Na przełomie października i listopada na kobei nagle pojawiły się trzy fioletowe kwiaty. Jak to możliwe, skoro przez całe lato była biała?

 

Heliotropy, które przez całe lato nie mogły się pozbierać, nagle zaczęły kwitnąć. Szkoda, że kilka dni później przyszły pierwsze przymrozki.

Złocień maruna od Margaretki też po długim wahaniu nagle postanowił zakwitnąć. Przymrozki mu niestraszne.

Sklepowe fuksje już dawno pożarły mączliki, ale ta od Margaretki nadal trzyma się świetnie i zdrowo.

Miałam na tarasie kilka truskawek w doniczkach. Po jednej z nich została pamiątka i tak sobie rośnie od kilkunastu tygodni.

A na koniec lecznicza gorczyca, dzięki której  warzywnikowe kwaterki nie przypominają już tak bardzo - cytując Magdę ;) - "mogił pod płotem". Luby miał ochotę zrobić hecę na Halloween i włożyć tam jakiś kawałek ręki  à la zombi, ale z troski o słabe serca sąsiadów, aby oszczędzić im zawału, stanowczo zaprotestowałam.