Przesilenie wiosenne

Marzec to najlepszy miesiąc na urlop. Nie ciepły środek lata, kiedy wszystko toczy się leniwie i przyjemnie, ale właśnie ten kapryśny marzec, kiedy resztkami sił próbujemy dociągnąć do wiosny. Zamiast odczuwać wiosenny przypływ energii, cały czas chce się spać, siły i ochoty brak, głowa boli, a mięśnie jakieś zwiotczałe po zimie odmawiają posłuszeństwa. Do tego pogoda popada ze skrajności w skrajność, temperatura i ciśnienie szaleją i na dodatek zewsząd atakują wirusy. Podobno istnieje coś takiego jak przesilenie wiosenne, zwane też syndromem zmęczenia wiosennego. Zegar biologiczny każe wtedy odpocząć i zregenerować się po zimie.  Cóż z tego, skoro dziś mało kto może sobie pozwolić na luksus postępowania zgodnie ze swoimi naturalnymi potrzebami.  

W tym roku okoliczności nie pozwoliły na urlop w marcu, mimo, że taki od dawna był nasz plan. Nie udało się więc uciec przed tradycyjnymi marcowymi infekcjami. Najpierw Luby przez cały tydzień mordował się z wirusami, a jak już się z nimi w miarę uporał, w piątek dopadły mnie. Jak na złość właśnie wtedy, kiedy wzięłam dzień urlopu, żeby wreszcie odpocząć, czyli... porobić coś w ogródku. Pogoda cudna, słoneczko się rozszalało, codziennie coś zakwita, a ogródek aż się prosi, żeby wreszcie się za niego zabrać. Moje ulubione sąsiadki łapały się za głowę widząc w jakim stanie plewię rabatki i próbowały najpierw prośbą, a później groźbą :) (powikłań) wygonić mnie do domu. Ale jak tu siedzieć w domu? Zresztą zobaczcie. 

Pokazały się orliki

Gladiator mężnieje

Co roku mówię sobie, że pozbędę się trzykrotki, ale jakoś ciągle nie mogę się do tego zabrać

Niespodziewajka, sama się przeprowadziła na nowe miejsce razem z iglakiem.

W ogródku pojawia się coraz więcej niespodzianek, bo cebulki wyrastają tam, gdzie miało już ich nie być. Ja swoje, a one swoje. Niektóre musiałam poprzesadzać, ale w wiekszości przypadków bardzo mi się te niespodziewane prezenciki podobają.
A skoro już mowa o prezentach, ostatnio bZuzia zrobiła mi nie lada niespodziankę. Pewnego dnia sasiad przyniósł dostarczoną dla mnie paczkę. Sąsiad, bo żaden listonosz nie jest w stanie zastać mnie w domu. A ten akurat był dość zdesperowany, bo paczka miała adnotację, że należy dostarczyć ją w ciagu 24 godzin. Miała też po każdej stronie staranne oznaczenie, gdzie jest góra, co sugerowało, że w środku jest coś, z czym należy obchodzić się ostrożnie. Po rozpakowaniu moim oczom ukazał się taki widok:

Co niestety oznaczało, że staranne oznaczenia bZuzi zostały przez Pocztę Polską zupełnie zignorowane. Podjęłam więc błyskawiczną akcję ratunkową i maluchy wylądowały w doniczce. Sfatygowane po przejściach, ale jednak całe i zdrowe. Dziś mają się już zdecydowanie lepiej i niedługo będę mogła Wam je pokazać. Gdyby więc ktoś chciał poznać patent na przesyłanie sadzonek, bZuzia ma bardzo dobry sposób.

 

Zupełnie tego nie planowałam, ale okazało się, że wzięłam sobie dzień urlopu nie tylko na przeziębioną pracę w ogródku, ale też na zaćmienie słońca. To się nazywa wyczucie czasu. Wg. Wikipedii następne tak głębokie i widoczne w Polsce ma mieć miejsce dopiero w 2075. 

Nie byłam przygotowana w na taką atrakcję, nie miałam więc odpowiednich "przyrządów" do obserwowania tego niezwykłego zjawiska. Ale od czego ma się sąsiadki. Pani Ula zaopatrzyła nas w przepiękne zdjęcie rentgenowskie czaszki, więc mogłyśmy do woli podziwiać i uwieczniać zaćmienie słońca.