Wewnętrzne dziecko, czyli kolorowanki na stres

Temat dziś ni z gruszki ni z pietruszki. Od wtorku jestem na zwolnieniu i próbuję się wykurować. Nauczona jesiennym, ciągnącym się niemal dwa miesiące przeziębieniem, postanowiłam tym razem trochę się oszczędzać. Zresztą jak się codziennie pracuje  z kilkudziesięcioma osobami wypadałoby zadbać również o nie i nie zarażać. Tak więc trzeci dzień z kolei spędzam w domu, ale nie ma ze mnie żadnego pożytku, bo na nic nie mam siły. Na szczęście pogoda dopisuje, więc niemal na żywo podglądam, jak w ogródku wszystko rośnie. A tempo jest niewiarygodne. Zobaczcie tylko jak szybko pozbierały się szafirki od bZuzi.

Dzisiejszy temat ciągnął się za mną od kilku tygodni, bo sporo ostatnio czytałam o sposobach walki ze stresem. W zeszłym roku na lotnisku w Bazylei moją uwagę zwróciła książka z czarno-białymi ornamentami, które okazały się antystresową kolorowanką dla dorosłych. Podobno na zachodzie ta forma relaksu bije rekordy popularności, a wydawnictwa, które zdecydowały się na wprowadzenie takich kolorowanek do swojej oferty, znacząco zwiększają obroty. Nawet przy zupełnym braku artystycznych zdolności zwykłe kolorowanie daje sporo satysfakcji, a oprócz tego wycisza, relaksuje, spowalnia oddech, uspokaja gonitwę myśli, pozwala być tu i teraz. 

Pomysł wydał mi się fajny, ale książki wówczas nie kupiłam, bo jej cena była mocno wygórowana.  Minęło kilka miesięcy, a informacje o fenomenie kolorowanek dla dorosłych zaczęły nieśmiało pojawiać się w polskich mediach. Kiedy więc  pojawiły się polskie wersje, skusiłam się na pierwszą kolorowankę, którą znalazłam. Nie wiem, czy jest to metoda dla każdego, ale jak dla mnie jest genialna. Tylko nie bierzcie się za to bez strugaczki (tak u mnie mówi się na temperówkę), bo kiedy w połowie kwiatka okaże się, że nie ma czym naostrzyć kredki, cały relaks diabli wezmą :)