A co to jest pilates?

Ostatnio rzadko piszę, bo od kilku tygodni wieczory wypełniają mi zajęcia, o które nigdy wcześniej bym się nie podejrzewała. Po wielu latach nieudanych prób podjęcia jakiejś aktywności fizycznej chyba wreszcie znalazłam coś dla siebie. Sport nigdy mnie specjalnie nie pociągał, może dlatego, że jako dziecko niespecjalnie miałam z nim do czynienia i wolałam zakopać się w książkach. W ostatnich latach z podziwem i lekką zazdrością spoglądałam na tych, którzy zakochiwali się w bieganiu albo w zumbie.  Jasne, że próbowałam, ale nic z tego nie wychodziło, bo za dużo stresu i męki, a efektów żadnych. Tylko do nart zapałałam niesłabnącym uczuciem, ale do tego jak wiadomo pewne warunki pogodowo-czasowo-finansowe muszą być spełnione, więc narty nadają się tylko na rozrywkę "od wielkiego dzwonu". Lata sobie płynęły, a mój "bezruch" w połączeniu z siedzącym trybem życia, stresem  i pracą przed komputerem skończył się kombinacją zadyszki, bóli głowy i karku, skrzywieniami kręgosłupa (okazuje się że można mieć kilka różnych naraz) i poważnymi problemami z kolanami. Kroplą, która przelała czarę goryczy były niepokojąco często pojawiające się migreny. Kiedyś miewałam je raz na kilka miesięcy i choć nieraz dawały mi ostro popalić, dawało się z tym żyć. Od listopada ich częstotliwość zaczęła wzrastać. Najpierw co dwa tygodnie, co tydzień, a w grudniu zdarzyło się i trzy razy w jednym tygodniu. Każdy kto miewa migreny dobrze wie, że to nie jest po prostu okropny ból głowy, ale obezwładniający stan, który uniemożliwia normalne funkcjonowanie i na jakiś czas zupełnie wyłącza z rzeczywistości. Na szczęście nauczyłam się już rozpoznawać go z wyprzedzeniem (zawsze zaczyna się od bólu między oczami) i nigdy (odpukać), nie trwa dłużej niż jeden dzień. Po przespaniu go, następnego dnia rano, jest już ok.  

Strasznie długa dygresja mi się z tych zdrowotnych wywodów zrobiła, więc do rzeczy. W połowie lutego postanowiłam coś ze sobą zrobić (tak tak, coś jakby postanowienie urodzinowe). Żadnych ambitnych planów, żadnych centymetrów do gubienia, czy kilogramów do zrzucania. Po prostu chciałam wreszcie coś zrobić, żeby poczuć się trochę lepiej. Poszłam na pilates. W sumie nie bardzo wiedziałam co to jest, ale godziny mi pasowały i z opisu wynikało, że jestem w stanie to przeżyć.  Jak raz poszłam, tak skończyło się na tym, że od połowy lutego chodzę po trzy razy w tygodniu i ciągle mi mało. Nie będę opisywać czym jest pilates jest, bo to można sobie wygooglać. Jak dla mnie najważniejsze jest to, że można dać radę mając nawet tak beznadziejną kondycję jak ja, a w dodatku to sprawia naprawdę ogromną frajdę. Pierwszy raz zdarza mi się, że czekam z niecierpliwością na kolejne zajęcia i uśmiecham się wykonując ćwiczenia. Mój plan minimum zakłada trzy miesiące, żeby trochę się rozciągnąć i rozruszać. Potem zobaczymy, bo przecież będzie i ogródek i rower itd. 

A w ogródku coraz bardziej kolorowo. Zdąrzyłam już opłakać fioletowe krokusy, bo żółte kwitły od kilku tygodni a po tych, zdawało się, ślad zaginął. Naczytałam się o tym, że fioletowe źle znoszą miejskie warunki i zamierają. Na szczęście okazało się, że potrzebowały po prostu więcej czasu i jest ich naprawdę dużo. Znacznie więcej niż w zeszłym roku. Mam nadzieję, że uda się też tegoroczna nowość w moim ogródku - ogromne czosnki. Pierwszy już się pokazał.

Na razie trochę brakuje mi czasu, żeby to wyglądało tak, jakbym chciała, ale mam nadzieje, że natura zrobi resztę.

Przez tą nieoczekiwaną fascynację pilatesem trochę się spóźniłam z tegorocznymi siewami, ale Ankha mnie pogoniła i wzięłam się wreszcie do roboty. Na pierwszy ogień poszły groszki i dynie od bZuzi (będzie dyniowy eksperyment tarasowy), bakłażany, pomidorki i peperoncino, które przywiozłam w maju z Włoch oraz trochę nasionek od Margaretki. Dopiero w połowie tygodnia dotarła do mnie przesyłka z Klubu Pożądanego Nasionka, więc tutaj będę mieć jeszcze większe opóźnienie.

 

Mój przebiśnieg jak był jeden, tak jeden pozostał. Na jesień będę musiała coś na to poradzić, ale za to nacieszyłam się ich inwazją w ogrodzie teściów. Na koniec wrzucam kilka klejnocików z ich przepięknego ogrodu. Miłego tygodnia, podobno szykuje się piękna pogoda.

Najmłodsza owczarka w rodzinie. Jakoś teraz powinna świętować pierwsze urodziny.