Tymczasem...

Każdy, kto choć przez krótki czas miał okazje opiekować się najmniejszym nawet ogródkiem wie, że o tej porze roku wymaga on bardzo dużo pracy. Rozsady całkiem niedawno powędrowały do gruntu i toczą nierówną walkę z chwastami, które rozrastają się na potęgę. Trzeba zrobić porządek z tym co pozostało po wczesnowiosennej feerii barw i cierpliwie wykopać wszystkie cebule. Przy okazji można z radością odkryć, że tam gdzie posadziło się jedną, wykopuje się dwie, albo i więcej. A nawet jeśli nie ma się ogródka, ciągle jeszcze pozostają do obsadzenia parapety i balkony.

Od czasu moich majowych dylematów minęło zaledwie półtora miesiąca, a ogródek jest nie do poznania. Początek czerwca był bardzo zielony i mało ukwiecony (no chyba, że weźmiemy pod uwagę radośnie kwitnącą na trawie koniczynę). W ogródku niepodzielnie rządził penstemon, który w stosunku do zeszłego roku potroił swój rozmiar. Gdzieniegdzie zakwitły długo przeze mnie oczekiwane czosnki.

Z cebulkowych pozostały jeszcze brodie.

Moje ukochane hortensje (z zeszłego roku zostały trzy, bo czwarta, która zimę spędziła w doniczce niestety nie przeżyła początku wiosny) długo były jakieś takie niemrawe. Ani nie miały pączków, ani nie chciały jakoś specjalnie rosnąć. Postanowiłam więc trochę im pomóc i podkarmiłam specjalnymi hortensjowymi nawozami. No i się zaczęło...

Zimę w doniczce przeżył oleander i oliwka, choć ta druga ledwo ledwo. Doszłam do wniosku, że kierując się błędną logiką jej pochodzenia z ciepłych i dość suchych krajów, chyba za bardzo skąpiłam jej wody. Już niemal spisałam ją na straty, bo straciła wszystkie listki, ale postała trochę na deszczu i zaczyna odżywać.

Róża pnąca zamieniła się w poplątany bez ładu i składu gąszcz, więc trochę ja przerzedziłam. A jak już odetchnęła świeżym krakowskim powietrzem, odwzajemniła się pięknym kwitnieniem w towarzystwie lawendy, którą jest podsadzona. Lawenda miała niby odstraszać szkodniki. U mnie mszyc jest jeszcze więcej niż rok temu i walczę z nimi niemal codziennie. Po róży powoli pnie się powojnik, ale jego kwiaty potrzebują jeszcze trochę czasu.  Zakwitła też róża, którą posadziłam późną jesienią. Kolejna zdobycz, która ma zupełnie inny kolor niż wynikało z opakowania.  

Z kolei lawenda, która rośnie przy tarasie i w zeszłym roku prawie w ogóle nie kwitła, tym razem osiągnęła rozmiary, o które lawendy bym nie podejrzewała. 

Wymyśliłam też sobie powój. Posiałam go w gruncie, w kilku miejscach koło rynien, ale rośnie tam bardzo opornie. Kilka ziarenek wrzuciłam do skrzynki, która stała sobie obok rynny od jesieni zeszłego roku. Posiane w niej orliki z Kanady nie dawały śladu życia, więc stwierdziłam, że skrzynka w zasadzie jest pusta. Jakież było moje zdziwienie, kiedy powój w skrzynce zaczął rosnąć w tempie ekspresowym, a na dodatek nagle pojawiło się kilka siewek orlików. Jeszcze niedawno narzekałam na orlikowy niedostatek, a teraz mam te maluchy i siewki, które dostałam od Margaretki. Ciekawe jakie będą ich kolory w przyszłym roku.

Wspomniałam o obsadzaniu parapetów i balkonów. U mnie tradycyjnie pojawiło się trochę surfinii (czy też petunii, naprawdę nadal nie rozumiem jaka jest między nimi różnica) i fuksji (część z nich od Margaretki), ale większości z nich jeszcze nie fotografowałam. Czekam aż się rozrosną. Zrobiłam wyjątek dla jednej surfinii, która ujęła mnie zmianą koloru w miarę rozkwitania. 
Ku mojemu własnemu zdziwieniu doczekałam się też swoich własnych pelargonii angielskich. Jedną udało mi się przezimować i przy okazji pozyskać z niej odszczepki. Nieudanych prób było kilka, ale w końcu dzięki radom Kasi Bellingham udało się. Pelargonie posadziłam razem z komarnicą (łudząc się nadzieją, że choć trochę ograniczy ilość komarów, ale już wiem, że nic z tego) i kobeą pnącą, która sobie wyhodowałam z nasionek - co dla niektórych może jest banalne, ale mnie ciągle jeszcze cieszy, że cokolwiek mi się z rozsady udało.

W zimie miejsce fuksji zajęły dwa "ogródki skalne". Nie tylko świetnie ją przeżyły, ale nawet rozrosły się i teraz kwitną.

W pozostałych skrzynkach też robi się już kolorowo.

Smagliczka jak dla mnie bardziej nadaje się do skrzynki niż na rabatę. Irysy natomiast mi tu nie pasują, więc jak przekwitną poszukam ciekawszego połączenia.

Większość kwiatów z rozsady ciągle jeszcze jakby w uśpieniu. Zakwitł tylko żeniszek. Podobno trudno go z rozsady uzyskać, tymczasem mnie się udał lepiej niż to, co niby miało być łatwe.

Daje już o sobie znać kilka roślin wsadzonych w zeszłym roku.

Trzykrotkę na razie udaje się trzymać w ryzach

Nie wiem jak się nazywa, ale pamiętam, że pochodzi z RPA.

Malwa od pani Uli

Budleja w oczekiwaniu na pielgrzymki motyli

To jest dla mnie zagadka. W tym miejscu posadzone są floksy: różowe, fioletowe i niebieskie. Nie mam pojęcia co to za żółte cudo.

Łubin przesadzony z ogródka teściów długo nie chciał rosnąć. Ale będzie dobrze...

Zgodnie z Waszymi zaleceniami powierzchnia trawnika  powoli, aczkolwiek stale, się zmniejsza. Wokół tarasu powstał cały nowy pas, na którym wsadziliśmy tawułę fortune, róże i  karłowego iglaczka przesadzonego z rabatki, gdzie w ogóle nie było go widać między kwiatami. Znalazło się też miejsce dla migdałka. 
Uparłam się, że skoro nie możemy mieć drzew, to niech przynajmniej będzie kilka krzewów. Z zeszłego roku zostały budleja i ostrokrzew. Tej wiosny swoje miejsce w kąciku znalazł żylistek. A kolejny kawałeczek trawnika ustąpił miejsca magnolii, która wg. opisu powinna urosnąć tylko do 1,5m. Na razie jest jeszcze maleńka, ale stała się ulubionym miejscem wypoczynku naszego najmniejszego domownika. Choć wygląda na to, że niektórzy sąsiedzi też ostrzą sobie na nią pazurki.

A na koniec jeszcze kilka kwiatów jadalnych.