Myśl globalnie, jedz lokalnie

To był bardzo długi weekend, pełen wrażeń, spotkań, smaków i przemyśleń.  Było świętowanie urodzin Ani (tej od kanadyjskich orlików) z wyprawą na Plac Imbramowski, wspólnym gotowaniem i domową manufakturą dżemu truskawkowego. 

Tarta ze szparagami i serem kozim. Zdjęcie takie sobie, bo robione po ciemku, ale i tak nam smakowało.

Było relaksujące ogródkowanie u naszych ulubionych sąsiadów, zakończone oglądaniem jakiegoś tam meczu u nas (przykro mi, ale nawet mundial nie zmieni mojego braku zainteresowania footbolem, choć doceniam jego funkcje integrująco-rozrywkową i miło mi widzieć, jak w tym roku radzą sobie kraje, na które nikt by nie stawiał). A na finał tych uroczych dwóch dni, wybraliśmy się na festiwal kulinarny  Najedzeni Fest. 

W tak pięknych okolicznościach przyrody, z widokiem na Wawel...

Zdjęcie ze szczególna dedykacją dla bZuzi  i Zuzi :)

Nie będę się bawić w recenzje tego festiwalu, bo można ich w internecie znaleźć całkiem sporo. Dla mnie w tej inicjatywie najważniejsze jest to, że jedzenie staje się pretekstem do zorganizowania dużej imprezy, że ludzie spotykają się, żeby smakować, kosztować i rozmawiać o tym, a przy okazji lokalni producenci spotykają się z odbiorcami. Większość wystawców to małe, prywatne, często rodzinne firmy, których przedstawiciele wkładają w to, co robią całe serce.

Przy okazji festiwalu miałam okazję wziąć udział w warsztatach prowadzonych przez parę pasjonatów, którzy postanowili zaufać swoim marzeniom i zmienić swoje życie. Owocem tych przemyśleń jest wyprowadzka na wieś i ciekawy projekt MostFood. Długa droga przed nimi, ale z ciekawością będę się temu pomysłowi przyglądać. Przy okazji poznałam ciekawą inicjatywę o nazwie Wawelska Kooperatywa Spożywcza. Słyszałam już nieco o takich grupach łączących rolników i ich potencjalnych odbiorców, bez pośrednictwa sklepów itd., ale po raz pierwszy miałam okazje poznać ludzi, którzy są w to zaangażowani.


Po przemianach ustrojowych w Polsce zachłysnęliśmy się sklepami wielkopowierzchniowymi, egzotycznymi owocami, dostępem wszystkiego co nam się zamarzy, niezależnie od pory roku. Zrezygnowaliśmy z tego, co nasze, pyszne, sezonowe i świeże na rzecz plastikowych owoców i warzyw sprowadzanych z drugiego końca kontynentu, albo i zza oceanu. Tygodniami, a może nawet miesiącami leżących w chłodniach. Poznikały małe sklepiki, pachnące warzywniaki i lokalne targowiska...

Nie bez powodu wspomniałam powyżej o wyprawie na Plac Imbramowski, który podobno jest największym w Małopolsce placem targowym. W miejscu, gdzie mieszkam nie ma warzywniaków, a w wielkim centrum handlowym kilkaset metrów od mojego osiedla, owszem, można znaleźć i bardzo tanio nabyć wszystko, co jest współczesnemu człowiekowi do życia potrzebne, ale jeśli chodzi o owoce i warzywa, jakość pozostawia sporo do życzenia. Trudno znaleźć coś, co pochodzi z Polski (naprawde nie rozumiem dlaczego muszę wybierać między czosnkiem z Egiptu i Hiszpanii, skoro polski jest taki pyszny), a jeśli już, to często przypomina resztki z jakiegoś większego transportu sprzed kilku dni.  Jest to szczególnie odczuwalne teraz, kiedy otaczają nas kolorowe smaki i zapachy szparagów, truskawek, czereśni, bobu, malin... Kiedy więc po doświadczeniu  spożywczych zakupów w handlowym kolosie wchodzę na Plac Imbramowski, czuję że głąbiej oddycham i wszystkie moje zmysły mają możliwość nacieszyć się tym , co mnie otacza. Tam owoce i warzywa pachną!  

Daleka jestem od twierdzenia, że tylko to, co nasze jest dobre (w końcu znacie moją wielką miłość do wszystkiego, co włoskie), ale im jestem starsza tym bardziej to doceniam i uparcie tego poszukuję. Mam za sobą fascynację globalizacją, przeszłam drogę przez emigrację i nadal pracuję w międzynarodowym środowisku. Uwielbiam podróże i egzotyczne smaki. Ale tak naprawdę ta wędrówka sprawiła, że zaczęłam uważniej przyglądać się swoim kulturowym i kulinarnym korzeniom. Ciekawe dokąd mnie to zaprowadzi.