Garść wspomnień z Andaluzji

Niepostrzeżenie do drzwi zapukał sierpień. Na dobry początek narobił zamieszania, przeplatając palące susze i ulewne, gwałtowne deszcze. Gdyby nie zwariowana pogoda można by powiedzieć, że dni płyną spokojnie, nieco wolniej i leniwiej niż zwykle. Choć w pracy daje się odczuć letnie spowolnienie, o wakacjach zdążyłam już prawie zapomnieć. Z tym większą przyjemnością wracam więc wspomnieniami na andaluzyjskie ścieżki.

Po kilkudniowej rozgrzewce przyszedł czas na plażowanie. Hiszpania znana jest z licznych kurortów masowo odwiedzanych przez tłumy spragnionych słońca  turystów, a co za tym idzie, także z plaż zabetonowanych bryłami hoteli i resortów. Nie takich miejsc szukaliśmy, ominęliśmy więc szerokim łukiem popularne wybrzeże Costa del Sol i udaliśmy się w kierunku mającego opinię spokojniejszego Costa de la Luz. Znaleźliśmy tam dokładnie to, czego nam było trzeba: tętniące wieczornym życiem małe miasteczka i rozległe, niemal puste plaże. 

Ogródki działkowe na plaży

  

Sporą niespodzianką okazał się hotel, w którym spędziliśmy trzy dni. Zupełnym przypadkiem wybraliśmy miejsce, które zostało wyróżnione za stosowanie ekologicznych rozwiązań i rekultywację linii brzegowej.

Jak dla mnie prawdziwym hitem był jednak... warzywnik.  Prawdziwy, ogromny warzywnik, do którego każdy gość hotelu mógł wejść i poczytać o znajdujących się tam roślinach. Nawet kompostownik został odpowiednio wyeksponowany i opisany. 

W hotelowym ogrodzie nie brakowało oczywiście roślin ozdobnych.

Bugenwilla żywopłotowa

Psiankowate cuda

Granaty

To, co wyróżnia Andaluzję w skali całej Europy, to oczywiście pamiątki po kilku wiekach dominacji arabskiej. Arabowie pozostawili po sobie nie tylko przepiękną architekturę, ale także wiedzę o tym, jak budować ogrody na tej suchej i wymagającej ziemi. W wielu miejscach podejmowane są próby ich rekonstrukcji, czasami przeplatane wpływami renesansowymi albo barokowymi (co moim zdaniem niekoniecznie wychodzi im na dobre). Jednym z takich  klejnotów jest ogród w Casa de Pilatos w Sevilli.

Agapanty, ach agapanty....

Sevilla może się też pochwalić królewskim pałacem, którego historia sięga XI w. Alcazar, podobnie jak otaczający go ogród jest odzwierciedleniem burzliwej historii miasta i kraju, gdyż każdy lokator pałacu zostawił coś po sobie. Najpiękniejsze są motywy arabskie, ale możną się doszukać wpływów renesansowych, motywów klasycyzujących, a na początku XX w. rodzina królewska zbudowała tam nawet kort. Na szczęście ktoś doszedł do wniosku, że to nie jest zbyt szczęśliwy pomysł i kort został zlikwidowany.

Maleńka próbka arabesek. W każdym pomieszczeniu, czasami na każdej ścianie wzór jest nieco inny.

Gdzie nie spojrzeć - cuda architektury

Konia z rządem temu, kto w palącym słońcu Andaluzji potrafi utrzymać taki trawnik

Po zwiedzeniu kilku miast, z których oprócz Sevilli najciekawsze okazały się Kadyks i Kordoba, przyszedł znów czas na odpoczynek na łonie natury, tym razem w Parque Natural Sierras de Cazorla.

Tak zielono jest tylko w górach, ale nawet tu cały horyzont usłany jest polami drzewek oliwnych

Tak, na szczycie jest droga. Tak, nie ma tam żadnych barierek. Tak, omal nie dostałam zawału, kiedy tam wjeżdżaliśmy.

Na upalny dzień najlepsza jest rzeka. Zdjęcie tego nie oddaje, ale jest to naturalny basen o głębokości ponad 2 metrów, o którym dowiedzielismy się od mieszkańców tej pięknej okolicy. Bardzo trudno tam dotrzeć (2 godziny jazdy przez lasy i góry), ale za to spokój, cisza i widoki bezcenne.

Najważniejszym zabytkiem arabskiej Hiszpanii, do którego ciągną turyści z całego świata jest Alhambra - twierdza mauretańskich kalifów w Granadzie. Wnętrza są jeszcze bardziej imponujące niż we wspomnianym wcześniej Alcazarze, natomiast Generalife czyli ogród wraz z pałacem letnim to zabytek sam w sobie. Cytując Wikipedię, nazwa (która mnie się kojarzy z towarzystwem ubezpieczeniowym) pochodzi z arabskiego Jannat al-'Arif – Ogrody Najwyższego Architekta lub Ogrody Rajskich Rozkoszy i jest to jeden z najstarszych zachowanych ogrodów mauretańskich.

Widok Alhambry na tle Sierra Nevada to chyba  jeden z najbardziej fascynujących pejzaży w Europie (zwłaszcza, kiedy góry pokryte są śniegiem).

Kilka ostatnich dni naszej podróży spędziliśmy w Parque Natural Cabo de Gata. Można tam zapomnieć o hotelach i parkingach przy plaży, trzeba za to nastawić się na niemiłosierny SKWAR, bo to najsuchszy region w Europie. Deszcz pada tu zaledwie kilka dni w roku, a okolica przypomina raczej prerię lub północną Afrykę, niż stary kontynent. Ze względu na niezwykłe krajobrazy Cabo de Gata stało się tłem licznych produkcji filmowych, zwłaszcza westernów, w których udawało dziki zachód.

 

"Sad" migdałowy

W drodze na Cabo de Gata

Na tej plaży kręcone były sceny filmu Indiana Jones i ostatnia krucjata.

Na tym na razie kończę opowieść o Andaluzji, ale mam jeszcze dla Was niespodziankę. Będę się chciała z Wami podzielić ogrodowym dobrem przywiezionym z Granady, z ogrodu Generalife. Zatem już niedługo zaproszę was na CANDY.